Aşağıdaki yazıyı beğenip beğenmeyeceğinizi bilmiyorum ama ilginç bulacağına eminim. Benim ilgimi çekti. Gerçi değişik versiyonlarına rastladım ama öz olarak aynı olduğu için biraz harmanla yapmakta beis görmedim.
İki psikiyatri uzmanı, 10 yıl kadar önce bir teori ortaya atmış şöyle ki;
“Cehalet, gerçek bilginin aksine, bireyin kendine olan güvenini artırır.”
Ve bunun üzerine bir araştırma başlatıldı. Fizyolojik ve zihinsel alanda yapılan çeşitli uygulamaların sonucunda şu bulgulara ulaşıldı:
Niteliksiz insanlar ne ölçüde niteliksiz olduklarını fark edemezler.
Niteliksiz insanlar, niteliklerini abartma eğilimindedir.
Niteliksiz insanlar, gerçekten nitelikli insanların niteliklerini görüp anlamaktan da acizdirler.
Eğer nitelikleri, belli bir eğitimle artırılırsa, aynı niteliksiz insanlar, niteliksizliklerinin farkına varmaya başlarlar.
Cornell Üniversitesi'ndeki öğrenciler arasında bir test yapıldı ve klasik "Nasıl geçti?" sorusuna öğrencilerden yanıtlar istendi...
Soruların yüzde 10'una bile yanıt veremeyenlerin “kendilerine güvenleri” müthişti. Onların "testin yüzde 60'ına doğru yanıt verdiklerini" düşündükleri; hatta "iyi günlerinde olmaları halinde yüzde 70 başarıya bile ulaşabileceklerine inandıkları" ortaya çıktı.
Soruların yüzde 90'ından fazlasını doğru yanıtlayanlar ise “en alçakgönüllü” deneklerdi; soruların yüzde
Tüm bu sonuçlar bir araya getirildi ve Dunning-Kruger Sendromu'nun metni yazıldı:
“İşinde çok iyi olduğuna” yürekten inanan ‘yetersiz’ kişi, kendini ve yaptıklarını övmekten, her işte öne çıkmaktan ve aslında yapamayacağı işlere talip olmaktan hiçbir rahatsızlık duymaz! Aksine her şeyin hakkı olduğunu düşünür!
Ancak bu ‘cahillik ve haddini bilmeme’ karışımı mesleki açıdan müthiş bir itici güç oluşturur.
‘Eksiler’ kariyer açısından ‘artıya’ dönüşür.
Sonuçta, ‘kifayetsiz muhterisler’ her zaman ve her yerde daha hızlı yükselirler…
Bu arada, gerçekten bilgili ve yetenekli insanlar çalışma hayatında ‘fazla alçakgönüllü' davranarak öne çıkmaz, yüksek görevlere kendiliklerinden talip olmaz, kıymetlerinin bilinmesini beklerler... Tabii beklerken kırılır, kendilerini daha da geriye çekerler...
Muhtemelen üstleri tarafından da ‘ihtiras eksikliği’ ile suçlanırlar..."
İşinde çok iyi olduğuna yürekten inanan “yetersiz, kendini ve yaptıklarını söylemekten, her işte öne çıkmaktan ve haddi olmayan görevlere talip olmaktan en küçük bir rahatsızlık duymayacaktır. Aksine bunu bir “hak olarak görecektir.
N'olur fazla mütevazi olmayın!...
"Siz de çevrenize şöyle bir bakın" diyeceğim ama eminim bu satırları okurken bile aklınızdan bir dolu yüz, bir dolu isim geçti...
***
Hiç merak ettiniz mi Amerika’da ekonomik krizi tahmin etmeyi beceremeyen zevzeklere hala neden görüşleri karşılığında büyük paralar ödeniyor?
Soruyu soran New Scientist dergisi editörü. Konu başlığı da “İnsanlar Kendini Beğenmişleri Bilgililere Tercih Ediyor.”
Carnegie Mellon Üniversitesi’nde yürütülen bir araştırmaya göre insanlar bir konuda tavsiye alırken konuyla ilgili en bilgili kişiyi değil en çok şey biliyormuş gibi görünen kişiyi tercih ediyorlarmış.
Hiç şaşırtıcı değil.
Kurger-Dunning Etkisi denen teori tam da böyle bir bilişsel sapmayı açığa çıkarmıştı.
İddia şu: “Cehalet, gerçek bilginin aksine, bireyin kendine olan güvenini arttırır.”
Ne dersiniz?