Bu devirde ses’lerin gücünden çekinen insanları   gördükçe, izledikçe  garipsemiyorum  çünkü  her zaman seslere karşı bir kesimin alerjisi  olmuştur. Yaşamı seslere, kelimelere, cümlelere zehir etmenin kime ne yararı olabilir ki?  Kendi gölgesinden korkup başka gölgelere sığınan   bir insan ancak ses’lerden kaçabilir.             Gece geç vakitte başlar yoğun öyküler,  kirli söylenceler.  Boşlukta kaybolan ya da kaybettirilen kara kaplı deflerler yığılır üst üste.  Kiminin defteri önceden dürülmüştür,  henüz sesler şekillenmeden,  ceza verilmiştir binlerce yıl önceden. Yazısı seslere dönüşmeden yani emeklemeden  defteri  kapanmıştır onun. Kimi cezadan dönmüştür, yazgısına inat varolmanın hazzını tatmıştır. Kimisi de  kuzu kuzu sahibinin peşinden gitmiştir, el eteğe ince ayar verip  ses çıkarmadan,  elleri ayakları üşümeden,  yorulmadan,  dalları budamadan, kara kışın kapısını çalmadan.              Biri diğerine benzeyen, kalıplaşmış değerler içinde  fazlasıyla kaybolan ve gittikçe çoğalan anlayışların hatırına mizah yazılmıyor, yazılamıyor  artık.              Marko Paşa’yı bileniniz vardır, aslında içeriğini  çok merak ettiğim bir dergi. 1946 ‘da  yayın hayatına başlayan bu mizah dergisi Sabahattin Ali, Aziz Nesin ve Rıfat Ilgaz tarafından çıkarılmıştır. Bu dergi  aynı zamanda   Türk basın tarihinin de en yüksek tirajlı dergilerinden imiş. O dönemde  sisteme muhalif, toplumsal aksaklıkları dile getirme misyonuyla  yola koyulan derginin başına gelmeyen kalmamış.   O dönemin toplumcu- gerçekçi sanatçıları tarafından çıkarılan  bu dergi ,  halkın mizah anlayışını da  yansıtması bakımından önem taşımıştır.  Bu dergiyle ilgili okuduğum bir yazı dikkatimi çekmişti: Marko Paşa ‘’Toplatılmadığı zamanlar çıkar.’’ veya ‘’ Yazarları hapishanede olmadığı zamanlar çıkar.’’ diye. Fazla söze gerek var mı bilmiyorum.  Üstelik dergi  her kapatıldığında farklı bir adla  ama aynı içerikle okuyucusunun karşısına  çıkar   Her dönemde, basının muhalif sesi olanlar, basının  gücüne inanan insanlar sistem tarafından bir şekilde, geçmişte de günümüzde de  mağdur edilmişlerdir.            Birkaç gün önce  Dünya Basın Günü’ydü.  Bazı  gazete patronları bu günü  hangi özel etkinliklerle kutladılar bilemiyorum ama; bildiğim bir şey var, o da ülkemizin basın özgürlüğü konusunda sicilinin pek parlak olmadığıdır.         Dünyada  ve ülkemizde  ekonomik, siyasi gücü elinde bulunduran  bazı  sermayedar ve devlet adamları basına karşı sergiledikleri  tutumla sınıfta kalmışlardır. Özgürlük anlayışlarını basını kontrol etmede bulan,  bazen çok uzaklarda  olsalar  da  ruhlarıyla basına   tahakküm kuran bu  kişiler   ne yazık ki bulundukları ortamlarda   insan haklarından, özgürlüklerden  rahatlıkla bahseder olmuşlardır.          Hoşgörü  zifiri karanlıkta kayboldu,  her  kesim el yordamıyla onu aramaya çalışıyor aslında ama  onu bir türlü bulamıyorlar nedense. Kendilerini insanlığın huzurunda ak pak gösterip işine gelmedi mi ya da düşüncelerine ters düştü mü  basın emekçilerine aba altında sobayı göstermeyi  marifet sayabiliyorlar.      Hoşgörü aslında yanımızda,  yakınımızda tutunamayıp  Kafdağı’na sığındı. Binlerce yıldır orayı mekan belleyip asıl sahibini bekliyor .  Bir gün yolunuz düşerse  bu masal dağına , adını sanını duymadığınız çiçeklere basmadan, patronunuzun da kaşları her dakika sizin  çatılmıyorsa hoşgörüyü  mutlaka ziyaret edin.