Sosyal çözülme  her geçen gün  farklı bir  kılıfla  karşımıza çıkıyor. Acımasız yüzüyle  dehşet saçıp  sokak aralarına, oradan da evlerimizin içine  damlıyor. Öyle yapışkan ki  kapıdan kovdukça  bacadan girmeye çalışıyor  ve   yapıştığı yakaları  bir türlü bırakmıyor. Linç kültürü internet illeti  ile birleşince  tehlikenin sınırı da maalesef çizilemiyor. Onu,  beyni uyuşturan, insanların düşünmelerine fırsat tanımayan, hayatı hazdan ve hazıra konmaktan, hayalden  ibaret sayan diziler takip etmekte.   Bir yandan sistemli bir şekilde  yoksullaştırılan halkın, diğer yandan  tahammül sınırlarını işgal eden parazitlerin, savaşı andıran tutumları etrafımızı çoktan sarmış durumda.           Hangisi daha dramatik diye sormuyorum bile. Toplumsal karmaşanın neden olduğu kaygılar aldı başını gidiyor, bazı durumlarda yüzlere yansıyan  izler  kolayca silinmeyecek gibi.. Artık emek harcamanın mı  hazıra konmanın mı daha makbul olduğu düşüncesi sorgulanmıyor .  Birilerinin canı mı sıkılıyor, artık kolayı var;  vur birini, öldür  ötekini,  birilerini dilendir sokaklarda, cebinde bıçak, silah satır olsun. Birisi yan mı baktı sana  meydan senin,  tokatla tokatlayabildiğin kadar.         Korkunç bir hal almaya başladı insanlar, güvensizlik diz boyu, rüyalarımızda bile şiddeti görür olduk.  Olayların sokak boyutuna baktığımızda  içimiz  ürperiyor. Medeniyetle ilgili kavramların bir cendereye sıkıştırıldığını görmek insanı sadece üzmekle kalmıyor güzel yarınlara dair tüm özlemlerini de silip süpürüyor.       İnsan, yani yeryüzünün riyakar mimarı…   Bir taraftan güllük gülistanlık, cennet misali yerler, yaşantılar, bir tarafta şiddetle beslenen, şiddeti sokağa taşıyan, linç etme kültürüyle  takdir toplayan bir  yapılanma sunuyor bizlere.                   Önce Manisa’da sonra da Edirne’de yaşananlara televizyonlar aracılığı ile tanık olduk. Rayında gitmeyen işlerin faturası kesiliyor veya kestiriliyor. Örnekler günbegün çoğalıyor.        Edirne’de yaşananlara bir bakın.         Sokakta eylem yapan gençlerden biri, bir genç kız,… Kalabalıktan biri saldırıyor genç kıza, saçlarından tutup yere yuvarlıyor, sonra sağdan  soldan tekme, tokat, sille…  Yine kalabalıktan biri: ‘’Vur, vur, bırakma.’’  diyor. Üç tokat beş tokat vurdun da , ne kazandın?  Ya da farz et ki  daha da ileri gidip  onu  öldürdün, ne kazanacaktın? Hangi kahramanlık  madalyasını  boynuna takacaktın? Hem bir insanı linç edecek, yok edecek kadar kini hangi vasıflarında saklı tutuyorsun,  hangi genine işlenmiş insanlık utancı,  anlayamıyorum.  Farz et ki karşındaki insan  bir  suçlu  ona saldırma, onu linç etme hakkını  sana  kim ya da ne veriyor?              Bir genç sürücü, trafikte başka bir sürücüyle tartışıyor.  Genç sürücü az ilerde bir benzin istasyonunda duruyor. Derken trafikte tartıştığı diğer sürücü yanına ekibini de alarak  gencin etrafını çepeçevre sarıyor. Demir çubuklarla genci öldüresiye dövüyorlar, sanki yıllarca birikmiş öfke demir çubuklardan fışkırıyor. Oradan geçenler ise sadece bakmakla yetiniyor.           Yaşamın hangi karesinden bakarsanız bakın insanlığın tümden unutulduğunu, insafın devre dışı kaldığını gösteren  bir örnek sadece .      Dilendiricilik yapmadığı için öldüresiye dövülen ve ölüme terk edilen beş yaşındaki çocuğun dramını bir  düşünün hele.         Bir çocuk düşünün ki çamaşır ipi boynunda, bir eli kesilmiş, vücudunun çeşitli yerlerinde kesikler mevcut. Temizlik  görevlileri onu önce maket  zannediyorlar, yanına gidince durumunu fark ediyorlar ve onun  bir çocuk olduğunu anlıyorlar.            Bunlar işin görünen kısmı ve sadece birer örnek. Ya işin bilinmeyen, görünmeyen tarafında  neler var?   İşin korkunç tarafı ise şiddetin  aranılan, tercih edilen bir gıda maddesi gibi toplum  saflarında yerini almasıdır. Ne yazık ki  şiddetin son kullanma tarihi bilinmemektedir.