Karanlık azalacağı yerde  var gücüyle katmerleşerek  yoğunlaşıyor . Korku bu sefer de  iğne deliğinden geçirilerek yamalandı.  Artık,  düşünemeyeceğimiz kadar korkunç söylemler sindi tüm duvarlara, işin yoksa ayıkla pirincin taşını ve bildik masallarla uyut cümle alemi.            İnsanları, eskiden yaptıklarıyla değil asıl zamanında ve durumlar karşısındaki tutumuyla yargılamak gerekir. Yırtık defterlere bakıp onları anlama çabası her zaman doğru sonuç vermeyebilir. Aksi takdirde kime  sorsanız  o, demokrasi şövalyesi  kesiliyor  başımıza.  Herkesin tarihte birer kahraman olduğunu geç fark ettiğim için kendi kendime hayıflanmaya başladım. Gördünüz mü, üzüldüm şimdi.                 Tutuşun kavgaya ,tutuşun ki  insanlık da tarih de  sizden utansın. Sizi andıkça tarih, talihsizliğine yansın.
         Biri bağırıyor, ses tellerini kopartırcasına :’’ Tartışın, dökün eteğinizde biriktirdiklerinizi.’’  diyor. Biri aba altında sopayı gösterip kaş göz işareti yaparak, tarih sayfalarında yer alacak kaba  söylemleriyle,  tartışmaları durumunda dünyanın kaç bucak olduğunu  kendilerine hatırlatacağını ifade ediyor. Biri  bu hengamenin içinde bilmem kaçıncı rüyasında mırıldanıyor: ‘’ Telgrafın tellerine kuşlar mı konar?                                           İnsan sevdiğine canım, böyle mi yanar?’’              Aklıma şair Orhan Veli geliyor. Sıradanlıklarımızı  ironik bir dille ifade etmedeki yeteneği beni bu zorlu dönemde gülümsetiyor. Bu günlerimizi görmüş olsalardı, kim bilir neler düşünüp neler yazarlardı.              Bir sabah kalkıp da neşeli bir şekilde güne başlama gibi bir hevesiniz varsa birileri bunu çok görüp hevesinizi kursağınızda bırakabilir. Hele gülme gafletinde hiç bulunmayın, birileri ondan da nem kapıp Alimallah kapınıza dayanabilir. Ya da  tüm iyi niyetinizle birine ;                ’’  Günaydın ‘’ derseniz, o sözcük  hiç beklemediğiniz bir şekilde başınızda   paralanabilir.  Duruma el koymak için yeterince zamanınız olmayabilir, ona da üzülmeyin; çünkü birileri  hemen  avukatlığınıza soyunabilir. Bizim yerimize düşünen, konuşan, haklarımızı savunmaya kalkan, hatta  bazı durumlarda  kendimizi savunmaya fırsat bıraktırmayacak  o kadar çok kişi var ki  istesek de bir başımıza  kalamayız.              Ne  kadar şanslıyız değil mi?  Olayı yaşasak da, yaşatsak da  gerektiği zaman duruma  müdahale  etme enerjimiz hiç tükenmiyor.          Karikatüristler ise  bizden daha   şanslı bence,   konu  bulmada hiçbir şekilde zorlanmazlar. Allah bizim gibi bir toplumu başlarından eksik etmesin ki onlar da ekmeklerinden olmasın.          Tutarsızlık diz boyu, ne diyelim,  tam bir komedi.  Öyle bir nebze  güldürüp sonra düşündürtmüyor. Bir komedi ki  her daim güldürttükçe güldürtüyor.    Siyasi  oyuncular da  çirkin yüzlerini siyasetle bütünleştirip  bu komedi giysisini  insanlara ters giydirmeyi başarıyorlar nihayetinde.   Bir karış açılan ağızlarda milleti ferahlatan tek bir kelime çıkmıyor.  Yani bu çağda  sarfedilen kelimeler  bu kadar ateş püskürtecek, oluşan ılımlı havayı  yaylım ateşine tutacak ve her tarafı yangına yenik düşürecek ne var?  Bize de şapka çıkartmaktan başka bir şey kalmıyor. Gerçi birilerinin siyaseti yangından fazlasıyla  besleniyor zaten, aksini söylemek mümkün değil.              Böyle bir  durumda  kim sevinecek, kim kazanacak?                 Bu düellonun sevineni de kazananı da olmaz ; ama herkesin yüreği bir şekilde kanayacak.