YANLIZLAŞMA MEVSİMİ

Yalnızlık, hepimizin zaman zaman ihtiyaç duyduğu bir durumdur. Ruhsal yorgunluklar hissettiğimizde bir parça yalnızlık iyi gelebiliyor. Bu yalnızlık sürecinden sonraki dönemlerde iştahımız, hevesimiz artabiliyor. Bir bakıma buna, kendini yenileme süreci diyebiliriz. Bu yalnızlık yapıcıdır. Yeni ufuklar açabilir. Ancak son zamanlarda yıkıcı bir yalnızlaşma mevsimi var. Ya da modern tabirle ifade edelim; yalnızlaşma furyası.

Yaşadığım bölgede, şehir merkezine uzak yerlerde, kafa dinleme maksadıyla yapılan kulübelerin, tek göz evlerin sayısı gün geçtikçe artıyor. On sene önce neredeyse hiçbiri yoktu. Bu iyiye mi işaret? Zannetmiyorum. Sosyal ilişkilerin zayıflaması; dostluk, arkadaşlık kavramlarının aslını yitirmesi insanları yalnızlığa itiyor. Bunun ürünü olarak dağların etekleri, tepeler bu yapılar ile doluyor. 

Komşuluk ilişkilerinin neredeyse bitme noktasına geldiğini biliyoruz. Apartman dairelerinde oturan insanlar, yıllarca kapı komşusunu tanımadan yaşayabiliyor. Kırsal kesimlerde ya da müstakil evlerde de durum pek farklı değil. Oysa komşu komşunun külüne muhtaçtı… 

Sosyal medyada yalnızlık üzerine çok paylaşım yapılıyor, çoğunluğu da yalnızlaşmayı teşvik ediyor. ‘Biz’ yerine ‘ben’ i ön plana çıkarıyor. Zaten kaybettiğimiz bir içtenlik duygusu var, bu da tuzu biberi oluyor. Özlediğimiz samimiyeti ve dayanışmayı ise eski dizi filmlerde görüyoruz. Geçenlerde şöyle bir not almıştım: Bireyselleşme ve mesafeyi sosyal medyadan; birlik beraberliği eski dizilerden öğrenir olduk. Acı bir durum.

Derdini dökmek insana iyi gelir, mutluluğunu anlatmak da. Kimseyle paylaşılmayan sıkıntılar, büyüdükçe büyür. Paylaşılmayan bir sevincin de kişiye katacağı bir şey yoktur. Tabi çevremizde, hüznümüzü veya sevincimizi açabileceğimiz biri varsa. Yoksa kötü. Kendi adıma, sahip olduğum birkaç dostumun üzerine titriyorum, yani umarım öyledir. Buna ‘kaybetme korkusu’ deniyordu galiba.

Başta da ifade ettiğimiz gibi hayatımızın belli dönemlerinde yalnızlık kaçınılmazdır ancak kronik hale gelmiş bir yalnızlığın bizi götüreceği yer mutsuzluktur. Yıkıcı bir yalnızlığın seline kapılmamak için gerekli olan yegâne şey ise samimiyettir. 

[email protected]