GÜNLER BAHARA DÖNERKEN

Kış, geldi geçiyor. Mevsim, bahara dönmenin arifesinde. Kara toprak, tebessüm etmeye başladı. Kardelen çiçekleri, mesaiye çoktan başladı. Tabiat, yeni bir başlangıcın eşiğinde…

Bahar kokusu diye bir şey var ki tarif etmek zor. Yine de ifade etmeye çalışayım; yağmur ile ıslanmış toprak ve çimen kokusu. Buna, -özellikle sabahın erken saatlerinde- kuş sesleri de eşlik eder. Sonuç: Güzellik.

İnsan hayatı ile tabiat arasında ciddi bir benzerliğin ve etkileşimin olduğunu daha önce söylemiştik. Bahar aylarında diğer zamanlara nispeten kendimizi daha iyi hissederiz. Doğadaki canlanmadan bizler de nasibimizi alırız. Kısaca; ‘bahar hafiflemektir’ dersek herhalde yanlış olmaz.

Konu ilkbahar ise çiçekleri es geçmek olmaz. Narin ve nazlıdırlar, hor davranırsanız kırılır, solarlar. İnsan gibi… Çiçek, doğal yetişme alanında ve tabii ki dalında güzel durur, koparıp vazoya hapsettiğimizde değil. Buna ‘yerini yadırgamak’ deniliyor.

Patika yollara özel bir merakım var. Bu yollar, kırsal bölgelerde uzun yıllar içerisinde insan geçişleriyle oluşuyor. Varılacak noktaya en kısa yoldan giden bu yollardaki bitkiler zamanla eziliyor, kuruyor ve yok oluyor. Tıpkı kör bir hırs ile bir şeylere ulaşmaya çalışırken kırdığımız gönüller gibi…

Fırtınalı geçen bahar günleri de vardır. Kuru bir rüzgâr, şiddetli yağmurlar hatta kar. Birden bastırır. Ne olduğunu anlayamayız. Yalancı bahara aldanan çiçekler henüz filizdeyken dökülüverir. Geriye derin bir hüzün kalır. Türkü şöyle söylüyor: ‘’Yaz baharım döndü kışa, eyvah ömrüm eyvah.’’

İmkânlarımız ölçüsünde bahar mevsimini ağaçlarla, çiçeklerle, toprakla iç içe geçirmeliyiz. Tabiata dönmeliyiz yani özümüze. Bunca beton yığını içerisinde bu ne kadar mümkün olur bilmiyorum. Kesin olan şu ki bahar güzel mevsim. Hissetmek ümidiyle.

[email protected]