Yanı başımızda bir yangın var. Hakk’a inanan insanlar olarak bu yangına duyarsız kalmamız, olayı görmezden gelmemiz düşünülemez.
Sebep her ne olursa olsun, haklı-haksız her kim olursa olsun, kavgayı kim başlatmış olursa olsun sonuçta bir kavga var. İnsanlar ölmekte, mazlum sivil halk perişan olmakta, çocukların bugünü olduğu gibi yarınları karartılmaktadır.
Son zamanlarda “kendi insanımız aç, başka devletin insanlarına niye bakalım” gibi söylemleri sıkça duymaya başladık. Ben öyle inanıyorum ki, bu kendi milletimizin açlığını düşünmekten çok, ideolojik bir düşüncenin ürünü, mezhepçiliğin veya klasik sağcı-solculuğun bir başka sürümüdür.
Suriye’de gerçekten içler acısı bir tablo var. Devletin ordusu namlularını kendi halkına çevirmiş, acımasızca kendi halkını katlediyor.
Dünyanın jandarmaları, insan hakları ve demokrasi havarileri ise derin uykuda…
Bölgeye objektif haber yapabilen gazeteciler alınmıyor. Uluslararası kurallar, antlaşmalar, hukuk yok sayılıyor. Buna direnen halk ya teröristlerle karşı karşıya getiriliyor ya da bizzat devletin askeri polisi tarafından katlediliyor.
İşte bu acımasızlığı biraz daha yakından görebilmek, olayı birinci ağızlardan duyabilmek adına, Suriye’de bombalanan kentlerde ve çatışmalarda yaralananların tedavisinin yapıldığı bakımevindeki Suriyelileri ziyaret etmek amacıyla Kilis’e gittik.
GAP Gazeteciler Birliği Genel Başkanı Zeynel Abidin Kıymaz ve değerli yazar arkadaşım Baykan Sarıkaya ile birlikte Kilis İHA Muhabiri, Genel Başkan Yardımcımız Mehmet Ali Dağ nezaretinde Beşşar Esad'ın zulmünden kaçan Suriyelileri ziyaret ettik.
Suriyeli kardeşlerimiz ziyaretimizden dolayı gerçekten mutlu oldular, moral buldular. Türkiye Cumhuriyetinin devleti ve halkının kendilerine kapılarını açtığını ve ekmeklerini bölüştüklerini ifade ederek, bunu Mekke'den Medine'ye hicret eden muhacirlere evlerini açan Ensar’ın durumuna benzettiler.
Gerçekten de o yaralı gençleri, kolu kopan çocukları, şaşkın gözlerle bizleri süzen hastaları görünce bende aklımdan aynı şeyleri geçirdim.
Aynı şekilde Müslüman’ın Müslüman kanını akıttığı Kerbela’yı düşündüm. Yüreğim burkuldu. Bu insanlar birbirinden ne istiyorlar.
Bu geniş coğrafya herkese yetmez miydi?
Şeytanlaşmışların fitnesinden niye kendimizi korumayız?
Şer güçlerin oyununa gelip, onların senaryosunda niye isteyerek rol alırız?
Bu arada kafamızdaki bazı soruları da netleştirmeye çalıştık.
Konuştuğun bir savaşçı, Esad yönetiminin kısa bir süre içerisinde sona ereceğini, Esad ve yandaşlarının Rusya ve İran'a kaçmak zorunda kalacaklarını söyledi. Buna gerçekten inanıyordu. Bir an önce iyileşip tekrar savaşmak üzere tekrar Suriye’ye geri dönmeye can atıyordu.
Bir Kürt Doktorla konuştum. Buradaki Suriyelileri tedavi etmek için gelmişti. Kürtçe konuşarak çok rahat anlaşabildik. Kendisine Suriye’deki PKK ve PYD’nin durumunu sordum.
Doktor, Kürt kökenli vatandaşların da Esad zulmü altın olduğunu, bu halkın kurtuluşu için öncelikle en büyük düşman olan Esad yönetiminin sona ermesi ile bölgedeki PKK ve PYD ile savaşacaklarını da ifade etti.
Orada iddia edildiği gibi Kürt halkının rahat olmadığını, Kürtlerin yaşadığı bölgelerde yönetimi elinde tutan gücün sayısal olarak çok zayıf olduklarını, sadece Esad tarafından desteklendiklerini, Kürt halkının da bunlardan rahatsız olduklarını söyledi.
Esad zulmünün bir an önce bitmesi ve mazlum Suriye halkının hak ettikleri barışa, huzura ve mutluluğa kavuşmaları için dua etmekten öte elimizden gelen fazlaca bir şey yok.
Allah, mazlumların yar ve yardımcısı olsun. Şer güçlerin zulmünden muhafaza etsin inşallah…