Samsat…
Benim için kutsal kelimelerden bir kelime Samsat…
Toz kondurtmadığım, laf söyletmediğim, daha çok gelişmesi, tanınması, güzelleşmesi için var gücümle çalıştığım Samsat…
* * * *
Aklımın ucundan bile geçmezdi Samsat’tan ayrılmak.
Samsat’a veda etmek benim için yaşamın sonunda olabilirdi ancak.
Her ne kadar doğduğum, çocukluğumu yaşadığım, bıyıklarımın terlediği, sevmesini öğrendiğim yer olmasa da bu topraklar, adı Samsat olunca sevmek gerekirdi…
İnsanca yaşanabilecek bir yer olması için mücadele verilmeliydi.
İnsanları mutlu, yarınlardan yana umutları olan kocaman bir aile olmalıydık.
Çalışanı, işsizi, köylüsü, eski Samsatlısı, ağası, gevendesi, zengini, fakiri, genci, yaşlısı, esnafı, memuru, yerlisi, yabancısı… Velhasıl Samsat’ta yaşayan, Samsat’ı seven, Samsat’a gönül veren, Samsat’ta doyanı ayırmaksızın, farklılıklarımızı zenginlik sayarak, bir birimize tahammül ederek kocaman bir aile olmalıydık.
* * * *
Samsat…
Sahabe Safvan bin Muattal hazretlerinin kabrinin olduğu kutsal topraklar.
Peygamber efendimizi gözleriyle gören, meclisinde oturan, övgüsünü alan, Yüce Rabbimiz tarafından bizzat aklanan mübarek sahabenin memleketi Samsat…
Babamın, dedemin, akrabalarımın mezarlarının olduğu topraklar Samsat…
Çocuklarımın doğduğu, karnımızın doyduğu topraklar.
Daha yaşanılır olması için yıllarca emek verdiğim memleket.
Gecesini, gündüzünü, yazını, kışını sevdiğim Samsat…
* * * *
Buralardan ayrılmak zor olacaktı.
Ve gerçekten buralardan ayrılmak zor oldu.
Aslında zor olan ayrılmak değil, veda etmekti.
Bir kez daha sebeplere isyan ettim, yetmiş yaşındaki annemin gözlerinden süzülen damlaları görünce…
Bizi sevenlerin döktükleri gözyaşları yüreğime ok gibi saplanmıştı. İşte bu veda etme ruh hali içinde Samsat’tan gitmenin artılarını, eksilerini hesapladım bir kez daha.
Olumlu-olumsuz tarafları bir yana, çocuklarım alıştıkları okullarına başlayacakken, arkadaşlarından ayrılarak, yeni bir çevre, yeni bir okul, yeni bir hayat yaşamak zorunda kalınca Samsat’tan taşınmama neden olan sebeplere lanet ettim.
* * * *
Ve nihayet veda etme faslı da bitmiş evimi Adıyaman merkeze taşımıştım. Dostlarım, yakınlarımın yardımı ile tereyağından kıl çeker gibi evimi Samsat’tan çekip götürmüştüm.
Bu taşınma süreci bazı olumsuzluklara karşı tepki olarak başlamıştı. Sonraları Yüce Rabbimin lütfü ile lehime gelişmelerle farklı bir boyut aldı.
Bir çocuğumun Adıyaman Üniversitesinde okul kazanması, birinin Kâhta Anadolu Öğretmen Lisesini kazanması Adıyaman merkeze taşınmayı mecburiyet haline getirdi.
Samsat’a olan sevdamı bitirmeye yönelik çabaları olanlara ne dua edecek, ne de beddua edeceğim. Ancak, sadece –eğer varse– hakkımı helal etmeyeceğim.
* * * *
Samsat, benim için bir sevdadır.
Orada yaşayıp yaşamamak hiç önemli değil.
İslam’ın bahşettiği özgürlük meşalesini bin 500 yıl önce Samsat’a getiren Sahabe Safvan bin Muattal hazretlerinin kabrinin bulunduğu kutsal topraklara hizmet etmek ibadettir benim için.
Samsat’ta yaşamakta olan genç neslin yarınlara umutla bakabilmeleri, daha özgür bir yapıya sahip olabilmeleri için her zamandan daha çok mücadele verme durumundayız.
Bugün söylenemeyen, yazılamayan gerçeklerin yarınlarda gereğinin yapılma hakkı saklı kalıyor.
Daha mutlu yarınlar dileğiyle…