Bugün 1 Mayıs…
Bugün, İşçi ve Emekçiler Bayramı, üç ayları müjdeleyen Regaip Kandili ve canımdan çok sevdiğim oğlum İsmail Gazi'nin doğum günü…
Bir gazeteci ve işçi olarak işçi bayramını göz ardı etmemeliyim. Recep ayının ilk Cuma gecesinin fazileti ise zikredilemeyecek kadar fazla. Bu faziletli günde ellerimi semaya gönlünü Mevla'ya açmalı, sıkıntılarımdan arınmak için dua etmeliyim.
İsmail Gazi okul arkadaşları ile kendince bir program hazırlığındaydı ama O'na da akşamdan bir sürpriz yapmalıydım.
Ama sabah sıkıntılarımla uyandım. Hem de mesai olmamasına rağmen erkenden uyandım. Kafamı resetlemek istedim. Bugün için hiçbir plan yapmamaya karar verdim. Alışageldiğim hiçbir şey yapmayacaktım…
Nedense doğayla kucaklama isteğim doğdu. Dağlar beni kendine doğru çekti sanki. Sadece kuş ve su sesi duymak istiyordum…
Evet, gidip kendimi arayacaktım. Kendimi bulmak için kimsenin olmadığı yerlere gitmeliydim.
Arabamla yol aldıkça içimin açıldığını hissediyordum. Dağlarda kar erimeye yüz tutmuş, güneşin yakınlık ve sıcaklığına yenik düşmüştü…
Tertemiz hava ciğerlerime iyi gelmişti. Henüz kahvaltı yapmadığım halde çınar ağacı kökünde çıkan suyu, avuçlarımla kana kana içtim. Ellerim üşüdü, içim titredi ama aldırış etmeden kar kokulu suyu yudumladım…
Bazı çiçekler baharı erkenden müjdelerken, bazıları doğaya yeni yeni göz kırpıyor. Tebessüm ediyor nazlı nazlı… Koku mis gibi…
Yol almaya devam ediyorum ve acıktığımı hissettim. Yiyeceğim şeyden çok, kahvaltı yapacağım mekanı özenle seçmek istiyorum.
Dedim ya, sadece kuş ve su sesi duymak istiyordum.
Rabbim, beni öyle bir mekana sürükledi ki, usulca gelen garsonun sesi dışında kuş ve su sesinden başka hiçbir ses yoktu.
Diyeti bozup güzel bir kahvaltıya başladım…
Kendimin eski halini arıyordum. Eskiden kalp rahatsızlığım yoktu, kolesterolüm ve tansiyonumda yüksek değildi.
Saatlerce oturdum burada. İki semaver çayı bitirirken düşündüm uzun uzun.
Hava ılıktı, yağmur yağsa da fark etmezdi. Beynimde saklı kalmış, bazen isim veremediğim, bazen düşünmeye korktuğum, bazen de varlığı ile mutlu olduğum ne varsa özgürce düşünmeye koyuldum doğanın ihtişamından güç alarak…
Kalabalıkta kaybolduğumu düşündüğüm kendimi aramaya çalıştım. Kendimin dış görüntüsü, bilinen kendimin yanında iç dünyamla yüzleşmek istiyordum.
Tekrar yollara düştüm. Dağı tırmanmaya çalışan küçük bir koyun sürüsü ve ardımda giden bir çoban gördüm. Koyunlar cılız ve kıska. Çobanda aynı şekilde çok zayıf ve topallıyor. Seke seke koyunlara kavuşmaya çalışıyor.
Durup çobanla konuşmaya karar verdim… Bir müddet havadan sudan bahsettik. Sonra kendisinin mutlu olup olmadığını sordum. Çoban, oldukça mutlu olduğunu söyledi. Evde kendisi, eşi ve bir kızına yetecek yiyecekleri varmış. Oturduğu iki odalı toprak evde kendisininmiş. Çoban Musa, "Allah'tan daha ne isteyim ki" dedi, kitaplar dolusu ders verircesine.
Peki, "aşık oldun mu hiç" dedim… Utangaç bir eda ile başını önüne eğdi "Abi ben evliyim" dedi sadece. Anladım ki, aşktan bihaberdi. Belki de, mutluluğunun kaynağı buydu…
Dağlardan gürül gürük akan bir su ile karşılaştım. Üç sefer bağırarak tekbir çektim. Ellerimi açıp dua ettim. İşte bu dua beni kendime getirdi. Kendimi tanır gibi oldum. İçime bir huzur serpildi adeta.
Barajın esintisinde kahvemi yudumlarken azda olsa kendimi bulmuştum. İsmail Gazi'yi sevindirip, Regaip gecesinin feyzini kaçırmamak üzere yola koyuldum.
Rabbime hamdü senalar olsun…
Selam ve dua ile…
www.samsathaber.com