Cennetin ayakları altında olduğu müjdelenen, hayatını çocuğuna vakfeden, eli öpülesi insandır anne…
Engin bir sabrın, tarif edilemez şefkatin, fedakârlığın merkezi, merhametin kaynağı, azmin timsali, sevgi pınarı anneler…
Peki, çocuk doğuran her kadın anne midir? Bir anlamda cevap “evet” olabilir. Ancak, içerisinde bütün güzellikleri barındıran, annelik kelimesine mana veren duyguları içeren özelliklerde olmayan, sadece çocuğu dokuz ay karnında barındırarak, çocuğu emziren kadının anneliğinin eksik olduğu düşüncesindeyim.
Çocuğunu sevgiyle, şefkatle, güzel ahlakla yetiştiren, ailesinde örnek olan, yavrusunu bir sanatkâr gibi yontan, eğiten, iyiyi, güzeli, doğruyu öğreten, kendisinden çok çocuğunu düşünen yüce bir varlıktır anne…
Belki de, yeri doldurulamayan tek varlıktır anne. Kocamandır annelerin yürekleri. Almayı düşünmeden sürekli vermek isteyen, hakir görülse bile tebessüm edebilen tek varlıktır anne…
Bazen öyle olur ki, annenin şefkatinden, annenin gösterdiği ilgi ve yakınlıktan rahatsızlık bile duyarız. Belki de, bu kadar ilgiye cevap veremeyecek olmamızdan eziklik içerisinde oluruz. Ancak, anne bunu hissetse bile yaşımız kaç olursa olsun küçücük bir çocukmuşuzcasına bize ilgi gösterir, kanatlarını gerer üstümüze.
Anneler, dokunulabilen melek, koklanabilen çiçek, sımsıcak kucak, emniyetli sığınaktırlar her zaman için.
Bu kadar ulvi yaratıklar olan annelerimize karşı görevlerimiz var. Yüce Rabbimiz İsra sûresinde: “Rabbin ondan başkasına ibadet etmemenizi ve anne babaya iyilik etmenizi emretmiştir. İkisinden birisi yahut her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara öf bile deme. Onları azarlama, onlara güzel söz söyle. Onlara rahmet ve şefkat dolu tevazu kanadını ger. Onlara alçak gönüllü ve şefkatli davran ve onlar hakkında dua edip şöyle de: Ey Rabbim, bunlar küçükken beni nasıl yetiştirip büyüttülerse, sen de onlara merhamet et, acı." buyuruyor.
Biri Hz. Muhammed (S.A.V.) efendimize üç kez ben kime iyilik yapayım diye sorar. Peygamberimiz her üç seferde de “annene” cevabını verir.
Annelere iyilik yapılması, özellikle yaşlanınca, yardıma muhtaç duruma düşünce yardımcı olunması yönünde birçok ayet ve hadis bulunmaktadır.
Anneler kendilerini çocuklarının yetiştirilmesi için yaratılmış köle olarak bilir, öyle yaşarlar. Adeta anneler çocuklarının dertleriyle dertlenmekten zevk alırlar.
Ancak, son zamanlarda kadınlar anne olmaktan bile çekinir oldular. Sorumluluk almak, kendini bir çocuğun bakımına adamak zor geliyor günümüz kimi kadınlarına.
Sevgilerini bir kediye, bir kuşa, doğadaki başka bir varlığa veriyorlar da, kendilerinden bir parça olacak çocuğa vermekten korkuyorlar. Oysa bayanların karşılanması gereken ihtiyaçlardan biri de annelik güdüsüdür.
Çocuk olunca, rahat tatil yapamama, eve bağımlılık, özgürlüğün kısıtlanması gibi endişelerle maalesef çocuk yapmaktan korkuluyor. Böyle olunca da sevgi ve şefkat hisleri gün geçtikçe azalıyor. Özellikle de çalışan kadınların çocuk yapmaktan uzak durduklarını görürüz. Çünkü çocuk yaptıklarında işlerinden geri kalacaklar, iyi bir bakıcı bulma gereksinimi doğacaktır. Ve bu da beraberinde türlü sorunlar getirecektir.
Sevgi hislerine sahip olmadığımız halde saygı bekliyoruz. Yaşlanınca bir kenara itilmekten şikâyetçi oluyoruz.
Geleceğimizin teminatı genç nüfus günbegün azalıyor. Korkarım bu durum ileride korkunç neticeler doğuracaktır.
Her canlı, neslini sürdürmekle mükelleftir. Anneliğin de insan neslinin devamı için tek alternatif olduğunu unutuyoruz.
Belki de, kelimeler yetersiz kalıyor anneyi ifade etmeye. Anne gibi yar olmayacağını bile bile bizler annelerimize gereken önemi vermiyoruz.
Kimi kadınlar da annelik sorumluluğunu taşımaktan korkuyorlar.
Dünyanın en kutsal varlıkları olan annelere saygılarımla…
Fahrettin Çelik