Keşke becerebilseydik be sevgili… Keşke her şey her yere dağılmasaydı böyle. Keşke biz hep biz kalsaydık. Biz olabilmek uğruna, ben’lerimizi kaybetmeseydik. Ölürcesine mutlu olmayı dilemek yerine, mutlu ölümlerle bu aşkı bitirebilseydik. Uzaktan tanıyamadık bu peruklu acıları. Anlayamadık; aşk önce dıştan içe, sonra içten dışa yakarmış insanı… Bilemedik bazı aşkların kirli olduğunu ve gözyaşıyla yıkanmadan silinmediğini…
Ben senden mutlu bir son değil, mutlu bir sonsuzluk istemiştim. Anlamadın! Belki de seni güzelleştiren hayatın çirkinliğiydi… Bunu da ben anlamadım! Acaba benimle mutlu olduğun için mi beraberdin yoksa ben mutlu olduğum için mi? Bu sorunun da cevabını bırakmadın. Sadece gittin. Aşk ne senin bende gördüğündür ne de benim sende gördüğüm. Aşk; birlikte gördüğümüzdür sevgili. Seninle aynı değilmiş aşka bakışımız. Sen benden kusursuz bir aşk istedin, ben senden yaşanabilir bir aşk. Belki bu yüzyılın insanı değilsin diyeceksin bana ama bence aşk karşındaki insan çırılçıplakken bile gözlerini onun gözlerinden ayırmamaktır sevgili. Bu kadar temiz severken seni, koca bir hayatı kirletip terk ettin beni. Bu hayat seni unutabileceğim kadar uzun değil sevgili.
Acım mı?
Geçmedi… Alıştım sadece.
Bitmek denen, başlamakla başlar bazen. Bu yüzden biz hiç bitmeyeceğiz çocuk! Kavuşamayacağımız için, bizim hiç ayrılığımız olmayacak. Beni bekleme çocuk! Beklemek ayrılığa dönüşür zamanla… Bul seni, kendini kaybettiğin bende. Ve unutma asla; kendin olabilmek adına sarf ettiğin aşırı gayret, bazen seni sana buldurmaz. Ve yine unutma ki herkes için her şey olmaya çabalayan, kendisi için hiçbir şey olmaz.
Ardında öyle bir ben bıraktın ki… Sana benzedim adeta. Senin hatalarının bedelini başkalarına ödetiyorum.
“Sakın yanlış anlama, kendimi yitirmiş değilim, sadece sende kayboldum o kadar.”
Ey ayak izleri kalbimde kalanım… Şimdi herkes biraz daha sen… Her saat biraz daha geç ve aylar fazla geliyor yıllara.
Insan ne kadar güçlü olsa da aşkta, aşk hep yenilen oluyordu ayrılığa. Tokat gibi bir “git”le çıktı bir gün karşıma. Ummazdım bu kadar yanacağını canımın. Çok ağladım… Ağlamalarım ağlamalardan utandı.
RAMAZAN ALTINDAĞ