Hayatta hiçbir şey kalıcı değil. İnsana dair ne varsa zamanla yıpranıyor, eskiyor, yok oluyor. Ömür takviminin sayfaları, hız sınırlarını aşıyor. Bunu yaş aldıkça daha çok fark ediyoruz. En önemlisi de şu; giden geri gelmiyor, buna da ölüm diyorlar.
İçimizde, geçmişe dair hep bir özlem var. Özellikle çocukluk yıllarımız, her an gözümüzün önünde olan bir film şeridi gibi. Zaman ilerledikçe geçmişe daha çok misafir oluyoruz.
Hayatın bir yol; insanın da bir yolcu olduğunu biliyoruz. Yolun bir gün biteceğini de. Bundan sebep, hayatımızdaki insanların ve sahip olduğumuz imkânların kıymetini bilmek icap eder. Büyüklerimiz ‘dünya bir hatır gönül’ demişler. Ne güzel demişler. Gerçekten de her şey gelip geçiyor, geriye sadece yüreğe dokunanlar kalıyor.
Zaman geçiyor, mekânlar değişiyor. Mevsimler sıralanıyor. Zor günler, mutlu zamanlar hayatımıza konuk oluyor. Acı ya da tatlı, hayat hep bir şeyler öğretiyor. Bu akış içerisinde kendimizi kaybettiğimiz zamanlar oluyor. Kin, kibir, haset gibi kötü duygulara kapılıp gitti mi insan, huzursuzluk da kaçınılmaz oluyor. Ama hep kazanan iyilik oluyor, aksini hiç görmedim.
Hepimiz sürekli çağın kötülüğünden yakınıyoruz. İnsan ilişkilerinin eskisi kadar samimi olmadığını dile getiriyoruz. Eski dostluklar, arkadaşlıklar, komşuluklar yok vesaire. Bu liste uzayıp gidiyor. İçtenlik duygusu aramızdan ayrılalı çok oldu. Bunu anladık ancak hiç sorduk mu kendimize, biz bu işin neresindeyiz? Daha önce söylemiştik, samimi değilsek samimiyet bekleyemeyiz. Bir yerde bir sorun var ise çözmek için önce kendimizden başlamalıyız. Bu da, hayatın öğrettiklerinden bir tanesi. Konu dışına çıkmış gibi olduk. Olsun…
Gelenin geçtiği, konanın göçtüğü şu dünya; kötü duygulara yetmeyecek kadar kısa. Bugün, elimizden kayıp gidiyor. Yarına kimin çıkacağı ise bilinmez. Önemli olan iyilikle iz bırakmak. O zaman, Divan Edebiyatı’ndan şu dize ile bitirelim: ‘’Baki kalan kubbede hoş bir sedâ imiş.’’ (Bâki)