Herkesin yüreğinde, geçmişe bakan bir penceresi vardır. Hayatın hengâmesinden fırsat buldukça, bu pencereden seyrederiz eski günleri. Perdeleri hiç kapanmaz. Bir sabahçı kahvesi misali; camlarındaki buğuya, eski zaman melodileri eşlik eder her daim. ‘’Bir yanda yaşanan o güzel günler; bir yanda anılar, bir yanda dünler…’’
Geçmişe özlem bahsi açılınca, ilk sırayı çocukluk alır. Sokaklarda oynadığımız oyunları özleriz; saklambacı, beştaşı, çelik çomağı. Tüplü televizyonları özleriz, eski misafir odalarını, gaz lambasını… Çay bardağı ölçüsüyle aldığımız, kâğıt külahtaki çekirdeğin tadı hâlâ damağımızdadır.
Mazinin sadece neşesi değil, hüznü de vardır elbette. Mesela, ayrı düştüğümüz ya da kaybettiğimiz birinden hatıra kalan, solmuş bir fotoğraf karesi... “Yüzün, geçmişten kalan.”
Anımsarken içimizin burkulduğu; kötü dönemler, yarım kalmış hikâyeler, pişmanlıklar da vardır hatıratımızda. ‘’Dağ dumansız, insan hatasız olmaz.’’ demiş atalarımız. İnsan olmanın gereği olarak kusur kaçınılmazdır. Ancak şunu da biliyoruz ki yarının iyiliği için, ders almayı bilmek gerekir. Bazen de bu yönüyle bakarız geçmişe.
Yıllar geçtikçe daha bir meylederiz eski günlere. Daha bir arar, daha bir özleriz. Samimiyeti kaybettikçe özlemimiz katlanır. Misalen; eskiden büyük bir emek ve heyecanla müzik kasetleri doldurulurdu. Girişte sevilenlere ithafen birkaç cümle kurulur, ardından özenle seçilmiş şarkılar, türküler sıralanırdı. Sevgi, daha güzel nasıl ifade edilebilir? Son demlerine yetişmiş olmakla beraber, çiçekli mektup zarflarını anımsıyorum. Hiçbir elektronik mesaj veremedi bize o duyguyu. Sevgide olduğu kadar, kederde de incelik söz konusuydu, örneğin bir evde cenaze varsa, günlerce televizyonlar açılmaz, eğlenceler olmazdı. Acıya saygı duyulurdu.
Şimdi, bu güzellikleri ve hassasiyetleri göremiyoruz. Nasip diyelim...
Mazinin sokaklarında dolaşmanın adı, kimi zaman hüzün, kimi zaman sevinçtir. Ya da aramak. En doğrusu bu oldu galiba. Aradığımızı bulamayacağımızı bilsek de.